Codziennik… 017.

 

26 lipca A.D.2023

… kręcił się po tym szpitalu jak mucha w rosole. Po ostatniej reorganizacji szlak chciał człowieka trafić. Pozmieniano układ oddziałów, stare przejścia zablokowano, nowe poprowadzono jakimiś zakamarkami. Do tego jeszcze po-covidowe oznaczenia, sprawiały, że łatwo było się tutaj pogubić. W tylnej kieszeni spodni odezwał się telefon, sięgnął ręką.

- No hej brat, gdzie ty się poniewierasz, czekamy na ciebie – w telefonie odezwała się siostra.

- Aaa, daj spokój, przecież zrobili ze szpitala istny labirynt, pomieszany z torem przeszkód. - Był poirytowany całą sytuacją. Siostra wypytała o to gdzie jest, opisał jej miejsce gdzie się znajdował. Zaczęła go kierować w odpowiednie korytarze, po dwóch minutach byli już razem.

- Cześć szwagier, słyszałem że próbowałeś dogonić ślimaka i złamałeś nogę – zażartował widząc go na wózku i z nogą w gipsie.

- No widzisz, na Speedy Gonzalesa trafiłem, a już go miałem - odpowiedział w żartobliwy sposób. To już była tradycja, w ich wykonaniu. Gdy się spotykali, czy to na imprezach rodzinnych, czy towarzyskich, byli duszą towarzystwa. Jednak od kilku lat, od czasu kłopotów z bratem, sfolgowali. A zwłaszcza od roku, gdy szwagier poważnie zaniemógł. Poważna choroba, rodzaj stwardnienia powodował, że miał poważne problemy z chodzeniem.

- To na długo zawitałeś do szpitala? Szwagier miał mieć zabieg, zapowiadało się, że kilka dni poleży.

- Zobaczymy co powie lekarz. Mam nadzieję, że tylko dwa, góra trzy dni. Nie uśmiechało mu się leżenie w szpitalu. Obaj nigdy poważniej nie chorowali i czuli awersję do takich miejsc. Umówił się tutaj z siostrą, bo nie było innego wyjścia. Wykupienie pierścionka Agnieszki uszczupliło mu finanse, a oszczędności miał schowane właśnie u siostry. Przywiozła mu pięćset złotych, on jej dokumenty jakie potrzebowała. Niedawno zmarła ich matka…

… to było wczoraj. Dziś miał wolne, postanowił więc zająć się sprawami swoimi i Agnieszki. Od rana kursował po mieście. Wpierw odwiedził oddział ZUS-u, dopytując się o orzeczenie lekarskie. Później prokuratura gdzie miał krótkie spotkanie z prokuratorem prowadzącym sprawę Agnieszki. Następnie poszedł do MOPS-u, o spotkanie prosiła środowiskowa, chciała dowiedzieć się co z Agnieszką i uzgodnić dalszy plan działania. Na razie dużo nie mogli zrobić, musieli czekać na decyzję prokuratury i Sądu Rodzinnego. Jedyny plus to ustalenie terminu pierwszej rozprawy o rozszerzenie uprawnień kuratorskich. Odbędzie się za miesiąc, pod koniec sierpnia…

… wizyta u Agnieszki zaczęła się od miłego akcentu, przynajmniej dla niego. Agnieszka, sama od siebie przytuliła się do niego.

- Wiesz, trochę mi brak naszego domu - zaskoczyła go tym wyznaniem.

- Zawsze możesz wrócić, przecież wiesz, że czekamy na Ciebie. Ja i Nella.

- Nie mogę, po prostu nie mogę. - W jej oczach dostrzegł jakiś smutek i żal. Postanowił poruszyć pewien temat.

- Powiedz Agnisia, dlaczego chcesz mnie zniszczyć, dlaczego chcesz bym znalazł się na ulicy. Co takiego złego Ci zrobiłem? - milczała, nie bardzo potrafiła odpowiedzieć, zaskoczyło i zdziwiło ją to pytanie.

- Jak to zniszczyć, to ty nie chcesz odpuścić.

- Agnisia, to nie tobie nie chcę odpuścić. To im nie mogę odpuścić, im nikt nie chce już odpuścić. Czy nie widzisz, że wmawiają ci głupoty? Są w stanie powiedzieć Ci wszystko co tylko chcesz usłyszeć. Wszystko, byle tyko dobrać się do Twoich pieniędzy. - próbował jej łagodnie wytłumaczyć.

- Nieprawda, byli wczoraj i nawet chcą mnie zabrać w tym tygodniu do domu. - Tego się nie spodziewał. Liczył się z tym, że będą chcieli by Agnieszka jak najszybciej wyszła. Bez niej nie mogli korzystać z jej konta. Zresztą pustego w tej chwili. Rentę zabrał na pokrycie jej długów. A wypłata?… Właśnie, jej wypłata miała właśnie teraz wpłynąć na konto Agnieszki. Nie zamierzał jej ruszać, to miała być rezerwa na jej niespodziewane wydatki. Skrócił trochę wizytę, by porozmawiać z panią ordynator. Chciał się dowiedzieć, czego tamci chcieli, i co dalej z Agnieszką…

… ordynatorka była zajęta, lecz na jego widok przerwała pracę i ruchem ręki, zaprosiła go do środka.

- Dobrze, że pan jest, właśnie miałam do pana dzwonić. Za dwa Dni Agnieszka wychodzi do domu, nie mamy podstaw prawnych i zdrowotnych, by dłużej ją tutaj trzymać. - zastanowiło go wspomnienie o podstawach prawnych. Ta kobieta jest zdolna do wszystkiego, byle tylko uzyskać dostęp do majątku i pieniędzy Agnieszki. Zapytał wprost.

- Agnieszka wspomniała, że ci ludzie byli tutaj wczoraj. Czy byli z adwokatem by wymusić wypisanie Agnieszki? - ordynatorka spojrzała na niego i w pierwszej chwili nic nie powiedziała.

- Nie, ale miała ze sobą opinię adwokacką. - Czasami miał dość tej całej przepychanki. Nie ważne było postanowienie Sądu Rodzinnego. Nie ważne zaświadczenia i opinie adwokatów. Tupet i arogancja jednej kobiety bardziej wpływała na ludzi, oni chyba się jej bali. Lecz on nie będzie się jej bał, dopadnie ją jeszcze, w całej chwale prawodawstwa. Tylko żal mu było Agnieszki, bo to wszystko na niej się odbije…

… ustalił jeszcze o której ma być po Agnieszkę, bo nie mogą ją wypuścić bez opieki. Z pewnym obrzydzeniem do tego miejsca i całej sytuacji opuścił ośrodek…

©

Codziennik… 016.

 

24 lipca A.D.2023

… tym razem nocna służba była mordęgą. Nie, nie ze względu na nawał pracy, lecz na ogromną senność. Gdy tylko siadł na fotelu, głowa zaczynała ciążyć i oczy się zamykać. Z ogromną ulgą przyjął pojawienie się zmiennika…

… budzik zadzwonił o jedenastej, spał więc całe pięć godzin. Niby nie tak dużo, lecz musi wystarczyć. Wstał szybko, rezygnując z rytualnego polegiwania. Rano nie był z psem, senność ledwie pozwoliło na ściągnięcie munduru i ubranie czegoś stosownego do spania. Po powrocie z krótkiego spaceru, raptem kwadrans, ściągnął psu szelki i zaczął pakować potrzebne dokumenty. Metodycznie sprawdził zawartość skoroszytu i teczki, sprawdził czy zabrał pendrive. Z przystanku odjeżdżał pięć minut po dwunastej. Pierwszy przystanek to „Xero”, by po wydrukowaniu jednego dokumentu skompletować dokumentację do sądu i prokuratury. Sąd był naprzeciwko punktu „Xero”, jednak do prokuratury był kawałek. Postanowił się przejść piechotą, zajęło mu to jakieś dziesięć minut. Złożenie dokumentów i przejście na przystanek to było następne pięć, może sześć minut…

… Agnieszka powitała go tym swoim dziwnym uśmiechem, który tylu ludzi ujmował za serce. Pełnym smutku doświadczeń przeszłości, pomieszanym radością nadziei na przeszłość. Dawno u niej nie gościł ten uśmiech.

- Dobrze, że jesteś, Grzesiu. Już bałam się, że nie przyjdziesz – jej głos brzmiał spokojnie, jak nigdy dotąd, zawsze była rozgadana nad miarę, lecz nie dzisiaj. Wiedział, że to efekt leków psychotropowych, lecz chyba to nie tylko dlatego.

- Przecież obiecałem Ci, że dzisiaj się zjawię. Przyniosłem Ci czystą bieliznę i parę koszulek. Mam trochę Twoich ulubionych słodyczy bezcukrowych. Siostra dała dla Ciebie trochę aronii – Na wieść o jego siostrze, oczy Agnieszki lekko rozbłysły. Zawsze lgnęła do niej, nawet nie wiadomo dlaczego.

- Wiesz, mam do Ciebie prośbę, wykupisz mi coś z lombardu? - Agnieszka spuściła oczy, wyraźnie czegoś się bojąc – Musiałam zastawić ten pierścionek, ten prezent od Ciebie na 30 urodziny.

Zaskoczyła go tym oświadczeniem, zabolało go to i z trudem opanował gniew. Zauważyła to…

- Wiem, gniewasz się, ale brakło mi pieniędzy…- wyciągnęła rękę z kwitem lombardowym.

- Jak mogło Ci braknąć, tutaj trafiłaś trzeciego lipca, tydzień wcześniej wyciągnęłaś z banku prawie dwa tysiące złotych… gdzie się podziały te pieniądze? – wiedział o tym, kilka dni wcześniej był w banku i sprawdził jej wyciągi bankowe. Agnieszka nic nie odpowiedziała, wpatrując się w podłogę. Wiedział, że nie chciała obciążać tamtych ludzi, a więc to oni musieli zabrać jej pieniądze.

- Na co Ci były potrzebne pieniądze, i kiedy zastawiłaś pierścionek – spokojnym już głosem zaczął wypytywać. Z lekkim zastanowieniem, Agnieszka odpowiedziała.

- Zastawiłam pierwszego lipca, kupiłam sobie nowy telefon, bo stary upadł i nie nadaje się do niczego. Kupiłam Xiaomi Redmi 9, za 400 złotych. - wiedział o jaki typ chodzi, stary, mało chodliwy. Musiało być u niej krucho z pieniędzmi skoro, ona, fanka smartfonów, kupuje starszy model. Przypomniał sobie ten telefon, który jej niedawno zabrał, jeszcze starszy złom.

- I Ty używasz taki złom, mając nowy telefon? Coś tutaj nie gra Agnisiu. - Nie podnosząc głowy, próbowała się, nieudolnie bronić.

- Tamten jest trudniejszy do obsługi, musiałam go zostawić w domu – To „musiałam” zgrzytnęło w jej słowach, nie dał jej wiary. Rozmawiali jeszcze chwilę, pół godziny to nie jest tak dużo. Sama jednak rozmowa była spokojna, w przyjacielskiej atmosferze. Trzy lata studiów i doświadczenie wyniesione z pracy wśród ludzi przynosiło efekty. Ordynatorka mówiła, że Agnieszka spędzi w ośrodku jeszcze jakieś trzy tygodnie. Odwiedzając ją co drugi dzień, dawało to prawie dziesięć wizyt. Powinien w tym czasie dotrzeć do niej, do jej psychiki, może uda się ją przekonać do powrotu, do domu…

… gdy odezwał się dzwonek u drzwi, za kotary wychyliła się głowa. Podszedł do lady i położył kwit lombardowy.

- Dzień dobry, przyszedłem odebrać zastaw, ile to będzie kosztować? - Głowa się cofnęła, by za chwilę wtoczyć się ponownie, tym razem jako całość średniego wiekiem mężczyzny. Mężczyzna wziął do ręki kwit, spojrzał na niego i odrzekł.

- Czterysta pięćdziesiąt złotych, proszę zaczekać, zaraz przyniosę. - mężczyzna podszedł do szafy pancernej i zaczął przekładać jakieś pudełka. Po chwili wrócił z pierścionkiem.

- To ten? - spytał dla formalności i nie czekając na odpowiedź zadał następne pytanie – Ma pan upoważnienie, bo widzę, że to kobieta zastawiała.

- Proszę, może być sądowe? - wyciągnął ze skoroszytu postanowienie sądu i położył na ladzie. Mężczyzna wyraźnie zaskoczony, spojrzał na dokument i sięgnął po czysty druk. Zaczął wypełniać, gdy skończył dał do podpisania.

- Proszę wpisać imię, nazwisko oraz pesel… i podpisać się… to będzie czterysta trzydzieści złotych… - podpisując dokument odbioru uśmiechnął się pod nosem. Nie uszła jego uwagi różnica dwudziestu złotych, w cenie. Gdyby nie postanowienie sądowe zapłaciłby czterysta pięćdziesiąt. Zabrał pierścionek i ruszył na przystanek autobusowy. Postanowił nie oddawać Agnieszce pierścionka. Niby nic ekskluzywnego, cena też nie powalała. Ale sprzedać go za 1/3 ceny? Nie, nie pozwoli jej na to...

©